Postmoderna per violino

Anna Ceglińska – skrzypce
Sylwia Michalik-Bednarczyk – fortepian
Kamil Zawadzki – skrzypce
Łódź 2017, AM 0049

materiał promocyjny

Dofinansowano ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Twórczość Alfreda Schnittke jest niezwykle bogata i różnorodna. […] Kompozytor, jak wielu mu współczesnych, musiał zmagać się z radziecką cenzurą, a mimo to odnalazł dla siebie przestrzeń, w której mógł czuć się wolnym – była nią muzyka filmowa. To tu pracował nad doskonaleniem swojego warsztatu, poszukiwał nowych rozwiązań. Pomogło mu to również w wypracowaniu techniki, którą sam określił mianem polifonii stylistycznej. Nosiła ona znamiona postmodernizmu, obecnego już wcześniej w muzyce zachodniej. W ten sposób kompozytorowi udało stworzyć się coś na kształt mostu, łączącego przeszłość z teraźniejszością, a być może i przyszłością. Żaden z jego utworów nie pozostawał bez znaczenia, zawsze miał do przekazania coś więcej, niż tylko sam materiał dźwiękowy. Nawet stosowanie przez niego techniki dodekafonicznej dalekie było od jej podstawowych założeń, gdyż Schnittke traktował serię na sposób tematyczny. Często łączył ją przy tym z elementami charakterystycznymi dla muzyki poprzednich epok. Stąd z czasem pojawienie się w jego kompozycjach mniej lub bardziej bezpośrednich cytatów.

Anna Ceglińska

I Sonata na skrzypce i fortepian
Suita w starym stylu na skrzypce i fortepian
Preludium pamięci Dymitra Szostakowicza na dwoje skrzypiec
Moz-Art (wg fragmentów KV416d) na dwoje skrzypiec
A Paganini na skrzypce solo