Profesor Zygmunt Krauze

* 19 IX 1938

Kompozytor o indywidualnym i rozpoznawalnym stylu muzycznym ukształtowanym pod wpływem malarstwa Władysława Strzemińskiego i analogicznie nazwanym unizmem. Studia kompozycji w PWSM w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina) uzupełnił w Paryżu u Nadii Boulanger. Początkiem jego światowej kariery pianistycznej była I nagroda zdobyta na Międzynarodowym Konkursie dla wykonawców muzyki współczesnej „Gaudeamus” w Holandii (1966). W roku następnym utworzył zespół kameralny „Warsztat Muzyczny” specjalizujący się w wykonawstwie muzyki współczesnej. Jego repertuar zasiliło specjalnie napisanymi utworami ponad 100 kompozytorów (m.in. H. M. Górecki, W. Kilar, L. Andriessen, E. Denisow, N. Feldman, L. Hiller, M. Kagel). „Warsztat” działał 25 lat i dał około 300 koncertów na całym świecie. Artysta występował również solo i z orkiestrami w wielu znaczących salach koncertowych od Meksyku do Tokio, grając kompozycje własne oraz utwory Chopina w postaci oryginalnej i własne parafrazy na ich temat, używając również – na recitalach bi-fortepianowych – instrumentu preparowanego na sposób cage’owski. Jego autorskim pomysłem jest specjalna technika gry bezpośrednio na strunach fortepianu za pomocą kamieni i metalowego pręta, przynosząca bogatą paletę brzmień (najpełniejsze zastosowanie w „Stone Music”). Kompozycje Zygmunta Krauze obejmują obszerny katalog gatunków muzycznych, łącznie z eksperymentalnymi performance’ami i kompozycjami architektoniczno-przestrzennymi. Jest autorem kilku oper, których libretta wywodzą się z dzieł Corneille’a, Wyspiańskiego, Gombrowicza, Kajzara, Różewicza. Dzieła te wystawiano na deskach teatrów Warszawy, Wrocławia, Hamburga, Paryża, Mannheim, Tuluzy.

Zygmunt Krauze jest profesorem kompozycji w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi oraz Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie. Prowadzi kursy kompozytorskie i seminaria w licznych ośrodkach Europy, Ameryki Północnej i Azji. Jest jurorem wielu międzynarodowych konkursów kompozytorskich. W 1982 roku na zaproszenie Pierre’a Bouleza objął funkcję doradcy muzycznego paryskiego IRCAM. W Paryżu współpracował z prowadzonym przez Jorge Lavellego Théâtre National de la Colline, tworzył cotygodniowe audycje radiowe propagujące muzykę współczesną. Serię filmów edukacyjnych o podobnym charakterze stworzył w latach 80. dla Telewizji Polskiej. Pełnił wiele kierowniczych funkcji w polskich i zagranicznych stowarzyszeniach muzycznych. Był prezydentem Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (ISCM/SIMC), prezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej oraz Towarzystwa im. Witolda Lutosławskiego.

Uzyskał liczne nagrody, wyróżnienia i odznaczenia, w tym: tytuł Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres przyznany przez Rząd Francuski (1984), Złoty Krzyż Zasługi (2004), Officier de la Legion d’Honneur przyznany przez Prezydenta Francji (2007) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2014). Otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Muzycznego w Bukareszcie.